Ik laat mijn gaspedaal los en ga naar de rechterbaan, dit is te mooi om langs te racen. Tussen de grijze wolken priemt de zon in al haar glorie en maakt een kleurenspektakel in de lucht. De kleuren van dit bijzondere natuurfenomeen zijn diep en intens. Fenomenaal! Zo heb ik een regenboog nog nooit gezien. Ik zie waar hij de grond raakt… zou daar een pot met goudstukken staan? Terwijl ik me vergaap aan…
We lopen met z’n drieën op het grazige pad. Hoofden naar beneden gericht, ernstig in gesprek. Ineens valt mijn oog op iets: “Kijk daar eens” en ik wijs naar een klein bundeltje zwart fluweel dat half verscholen onder het gras onze kant op komt ‘zwemmen’. Ik kan er geen ander woord voor verzinnen. Het ziet er onbeholpen uit zoals de voorpootjes uitslaan en het achtereinde kronkelt. “Hij denkt dat-ie in de grond is in plaats…
Ik staar, enigszins bedenkelijk, naar de cijfertjes op het gewraakte display tussen mijn tenen. Vakantie en gewicht gaan duidelijk niet samen… Terwijl ik mijn zonden overdenk hoor ik naast het badkamerraam het vrolijke getjilp van de laatste huiszwaluw. Die heeft geen last van vakantiekilo’s, bedenk ik jaloers. Met hun kleine twintig gram aan lichaamsgewicht dartelen zij letterlijk door het leven én is er van vakantiekilo’s geen sprake. Of, nee wacht even, er is wel degelijk…
Betrapt! Het was dan wel geen ‘beach’, maar wel buiten! Doet me denken aan de die uitspraak: ‘In de tuin de liefde bedrijven is niet erg want de liefde is blind, maar helaas zijn de buren dat niet’. In dit geval was ik geen buur maar een onverwachte voorbijganger. Zouden ze zich gegeneerd hebben dat ik hen in dit innig intermezzo aantrof? Eigenlijk denk ik van niet, het paartje veldsprinkhanen zal wel eens vaker zijn…
Slakken! Een soort haat-liefde verhouding heb ik met ze. Enerzijds zijn het enorm boeiende diertjes en anderzijds… Ken je dat liedje nog ‘Weet je wat ik zie als ik gedronken heb? Allemaal…’. ‘Allemaal beestjes’ is de originele tekst, maar voor mij is het: allemaal slakken! ‘Ze kijken door het raam en door het sleutelgat…’. Peter Koelewijn verwoordt met dit liedje treffend mijn gevoel. Want elke ochtend raap ik trouw de slakken uit mijn tuin die…
Waar ik altijd weer van onder de indruk ben, is – als je naar plantjes kijkt - de kracht van de natuur. Op de meest onmogelijke plekken tref je ineens een plantje aan. Mijn favoriete voorbeeld is de paardenbloem die zich tussen twee stoeptegel doorwringt midden in een drukke stad! De natuur laat zich hier op haar meest onverstoorbare én onverslaanbare wijze zien… Planten groeien daar waar je ze niet verwacht, als een stille kracht…
