Herrieschoppers
Het is Paasmorgen. Ik open zachtjes de deur naar mijn tuin. Alles om mij heen is stil, geen zuchtje wind, geen enkel geluid. Een serene en eerbiedwaardige stilte sluit zich om me heen, alsof de natuur voelt hoe bijzonder deze dag is. En net als ik het denk, is het gedaan met de rust! Een oorverdovende kakofonie klinkt op uit de tuin van mijn buurman en al ruziemakend en discussiërend stort een grote groep mussen zich over mijn schuurtje in de klimhortensia. Het getjilp is oorverdovend! Daar gaat mijn rust, stelletje herrieschoppers!
Hoe bestaat het toch dat zo’n klein vogeltje zo’n herrie kan maken? Het verbaast me altijd weer. Ze lijken er gewoon lol in te hebben om zo luid mogelijk van zich te laten horen. Allemaal voeren ze het hoogste woord en ik kan me eigenlijk niet voorstellen dat iemand nog de draad van het gesprek kan volgen. Toch is niets minder waar. Middels luidruchtig kwetteren, gemoedelijk tjilpen en lichaamstaal met diverse signalen weten mussen zich prima uit te drukken en vermaken ze zich uitstekend zonder hoofdpijn te krijgen van al die schelle stemmetjes. Het is zo dat elke groep mussen een ‘roepmannetje’ heeft. Deze man fungeert een beetje als leider. Dit is zo’n typisch alfa-mannetje dat gewoon besluit dat de groep moet doorvliegen omdat hij het wil. Zijn wil is wet. Hij laat dit besluit luidkeels horen en zijn groep volgt hem verrassend trouw, alleen niet zonder discussie. Want een mus heeft een sterke eigen wil en laat zich niet zomaar commanderen, dus op hoge toon worden argumenten geëist voor dit besluit. De discussie wordt al vliegend gevoerd en eenmaal op plek van bestemming volgt ook nog eens een inventarisatie of de hele groep wel compleet is. Dan is dus de kakofonie helemaal compleet omdat iedereen luidkeels laat weten dat hij of zij veilig op locatie is. Het is leuk om dit te weten en grappig om dit soort verplaatsingen te volgen. Echter moet ik er bij zeggen dat het niet alleen maar een machtsvertoon is van het roepmannetje. Vaak leidt hij zijn groepje naar een plek waar hij voedsel verwacht aan te treffen… en dat verklaart daarmee ook de verstoring van mijn Paasmorgen-rust. Want hoe zachtjes ik mijn deur ook open deed, het geluid werd opgemerkt en mijn achterdeur wordt dus duidelijk geassocieerd met… eten! Mijn sjieke vogelkastje is inderdaad vaak van onder tot boven gevuld met lekkers en dat heeft dus zo ook zijn nadelen, bedenk ik met een grijns. Het groepje verplaatst zich naar mijn border vol met planten en de klimophaag. Klimop is één van de belangrijkste struiken voor mussen. Het geeft volop dekking bij dreigend gevaar en winterbeschutting én het biedt, in de vorm van rupsjes, spinnetjes en andere eiwitten, ‘Mussen-Olvarit’ in overvloed.
Na dagenlang met Paasmuziek in de weer te zijn geweest geniet ik intens van deze rustige, zonnige ochtend in eigen tuin. Wat ben ik toch graag op mijn eigen stekkie, al dan niet genietend van een groepje luidruchtige huismussen. Wat ben ik toch een huismus! Net als mussen ben ik erg gehecht aan mijn heerlijke plekje én er is nog een frappante overeenkomst: net als huismussen maak ik – met mijn muziek – geregeld oorverdovend kabaal! Vraag dat maar aan mijn arme buren, ik ben een echte herrieschopper!
