Sst, ik heb iets gekocht. Het is zoiets wat je niet aan je moeder kunt vertellen. Zoveel geld geeft een mens niet uit aan… meelwormen! Van de herfst stond ik er al verlangend naar te kijken: o wat zullen de roodborstjes dát lekker vinden! Maar het prijskaartje past echt niet bij mijn opvoeding. Ik word ermee geplaagd door vrienden ze neuriën dan het liedje: ‘Even aan mijn moeder vragen’. Maar nu kon ik het toch…
Wát een afgang… Ik dacht even de wijsneus uit te hangen op Twitter en zet een onschuldige natuurgenieter volkomen op het verkeerde been! Waar het over gaat? Over het feit dat ik een zeldzaam natuurfenomeen tot een ordinaire paddenstoel heb verlaagd. Terecht werd ik door collega’s teruggefloten in de sociale media arena… Dat ik op het verkeerde been werd gezet is wel een klein beetje te verklaren. Ik zag prachtige plaatjes voorbijkomen van spierwitte…
Terwijl mijn buurman genoeglijk op de kliko leunt, ga ik het onkruid te lijf in mijn voortuin. Onderwijl kletsen wij als buurtjes gezellig bij. Een goede buur is beter dan een verre vriend, realiseer ik me weer. Maar het is zelfs meer dan dat bedenk ik met een grijns: wij hebben ook co-ouderschap… over een egeltje! Het was op een windstille middag dat ik in mijn border de planten vreemd heen en weer zag…
“Waar zal ik mijn column eens over schrijven?” vraag ik een kameraad, terwijl we ons vergenoegd in een hete sauna installeren. Maar als ik mijn vraag stel, weet ik al wat voor antwoord ik zal krijgen. Ik ken zijn voorliefde voor wind en storm en met het herfstweer van de afgelopen dagen kan ik het antwoord wel raden. En inderdaad: “Waarom schrijf je niet over wind en storm, hoe dat ontstaat en zo?”. Natuurlijk…
“Alle paddenstoelen kun je eten, maar de meeste maar één keer!”. Het is mijn favoriete uitspraak over paddenstoelen. Het vertelt mijn toehoorder wat ik wil bereiken: blijf van paddenstoelen af want dan blijf je leven én kunnen andere mensen er ook van genieten. Nu is het echt paddenstoelentijd en dit jaar zijn ze er in overvloed! Vorige week, in de Drentse bossen met een Drentse collega, kwamen we het ene naar het andere fraaie…
“Ha, zonnebloempitten met 30 % korting, die neem ik mee!”. De mussen eten me de oren van het hoofd, dus een beetje korting is nooit weg. Thuis gekomen vul ik de voedersilo met mijn ‘koopje’: grote witte zonnebloempitten! Meestal heb ik zwarte zonnebloempitten, maar ach dat zal de mussen niet uitmaken, toch?! Nee, de mussen maakt het inderdaad niets uit maar… mijn terras, wat een puinhoop echt overal liggen witte schillen! Vogels voeren is…
