“Martine, haal dat kadaver eens van de tafel, ik ga koken!”. Zucht. Het fijne van met je moeder kamperen is dat je niet zelf hoeft te koken. Maar mijn enthousiasme over mijn nieuwste natuurvondst wordt duidelijk niet gedeeld. Het ‘kadaver’, zoals zij het noemt, vond ik in de voortent en was voor mij de eerste keer in mijn leven dat ik zo’n prachtexemplaar aantrof… het bewijs van een natuurwonder waar ik tot nu toe alleen…
Langzaam, genietend peddel ik op mijn rug met de stroming van de rivier mee. Ik word omgeven door torenhoge witte rotswanden, bekleed met groen. Boven me een helder blauwe lucht en… “Hé kijk eens wat een grote roofvogel, wauw!”. Het is een arend? Nee, die is groter, een adelaar dan? Uh, tja geen idee. Grrr, waarom heb ik me daarin nog nooit eens goed verdiept?! Terwijl ik het grote beest nastaar zie ik dat…
“Kom gauw kijken, een heel mooie vogel!”. Ik storm het zonnige Spaanse terras op en zie nog net een schim in wit en bruin. “Hij was echt heel mooi, met een kuif als een kieviet”, vertelt zus enthousiast. Deze beschrijving overdenk ik met enige scepsis aangezien zus een mus en een duif nog niet uit elkaar kan houden. Mijn familie heeft een aangeboren niet-natuur-gen of te wel natuur-dyslexie! Al vaker heb ik me afgevraagd…
