Ik ren op en neer. Even dit, even dat. Het jaar is van start gegaan met veel leuk werk, er is veel te doen. Als ik voor de zoveelste keer naar boven race hoor ik het, luid en duidelijk vanaf de dakgoot. Als een soort stripfiguurtje kom ik piepend tot stilstand op de vloerbedekking op de overloop: ‘Roekoe-koe-koe’. Vol overgave en passie worden deze prachtige volle tonen ten gehore gebracht. Yes! De eerste liefde van…
Oké, daar gaan we dan, we hebben tenslotte goede voornemens. Ik trek mijn muts wat dieper over mijn oren en laat mijn ‘schip’ zee kiezen. Terwijl ik tegen de wind in ploeter en mijn supboard verontrustend veel water maakt, merk ik dat beide me niet deren. Mijn gedachten drijven weg, ze gaan hun eigen gang. Van fijne kerst-herinneringen, naar ambitieuze plannen voor het nieuwe jaar tot dromen over de toekomst. Wat geeft buiten-zijn toch veel…
Weids strekt het charmante polderlandschap zich voor me uit… ze lijkt me welkom te heten. De zon, het goudgele riet dat danst op de speelse bries, alles roept de vreugde op van een nieuw begin. Een betere eerste dag van het nieuwe jaar kun je niet hebben! Deze dag voelt als die lang verwachte eerste lentedag, blij en vol belofte. Het is een fonkelnieuw begin van het jaar en de natuur viert dit met ons…
Doodstil is het om me heen, intens stil. Ik sta aan de rand van het bos en zie niets meer dan de zwarte nacht en nog zwartere silhouetten van eenzame bomen op de hei. De stilte sluit zich als een mantel om me heen. Geen geluid lijkt door te dringen op deze plek, alleen mijn ademhaling hoor ik en die vormt kleine witte wolkjes tegen de diepblauwe hemel... Het voelt haast als heiligschennis om door…
Het peutertje is maar amper groter dan het, van hout gemaakte, boomblad op onze speurtocht. “Boswachter, ik heb um gevonden”, een enthousiast kinderstemmetje in een rijk gekleurd herfstbos. Het bos straalt in haar roodoranje en gele jas en lijkt al net zo enthousiast als de mini-mensjes met wie ik op stap ben. Wat worden we rijk getrakteerd deze herfst door Moeder Natuur. Al zijn het de laatste vrolijke stuiptrekkingen van de natuur voor ze het…
We zijn nog geen tien meter op weg of ik hoor naast me: “Kijk daar eens!”. Mijn wandelgenoot loopt enthousiast naar een vermolmde boomstronk, waar een geelbruin paddenstoeltje mooi staat te zijn. “O jó, dat is gewoon een Zwavelkopje of zoiets”, reageer ik met mijn totale gebrek aan soortenkennis van paddenstoelen. Ik word meewarig aangekeken voor hij zich, gewapend met telefoon, voor deze vondst op zijn knieën laat vallen. Na enig geklik en getik in…
