Doodstil is het om me heen, intens stil. Ik sta aan de rand van het bos en zie niets meer dan de zwarte nacht en nog zwartere silhouetten van eenzame bomen op de hei. De stilte sluit zich als een mantel om me heen. Geen geluid lijkt door te dringen op deze plek, alleen mijn ademhaling hoor ik en die vormt kleine witte wolkjes tegen de diepblauwe hemel... Het voelt haast als heiligschennis om door…
Het peutertje is maar amper groter dan het, van hout gemaakte, boomblad op onze speurtocht. “Boswachter, ik heb um gevonden”, een enthousiast kinderstemmetje in een rijk gekleurd herfstbos. Het bos straalt in haar roodoranje en gele jas en lijkt al net zo enthousiast als de mini-mensjes met wie ik op stap ben. Wat worden we rijk getrakteerd deze herfst door Moeder Natuur. Al zijn het de laatste vrolijke stuiptrekkingen van de natuur voor ze het…
We zijn nog geen tien meter op weg of ik hoor naast me: “Kijk daar eens!”. Mijn wandelgenoot loopt enthousiast naar een vermolmde boomstronk, waar een geelbruin paddenstoeltje mooi staat te zijn. “O jó, dat is gewoon een Zwavelkopje of zoiets”, reageer ik met mijn totale gebrek aan soortenkennis van paddenstoelen. Ik word meewarig aangekeken voor hij zich, gewapend met telefoon, voor deze vondst op zijn knieën laat vallen. Na enig geklik en getik in…
Ik laat mijn gaspedaal los en ga naar de rechterbaan, dit is te mooi om langs te racen. Tussen de grijze wolken priemt de zon in al haar glorie en maakt een kleurenspektakel in de lucht. De kleuren van dit bijzondere natuurfenomeen zijn diep en intens. Fenomenaal! Zo heb ik een regenboog nog nooit gezien. Ik zie waar hij de grond raakt… zou daar een pot met goudstukken staan? Terwijl ik me vergaap aan…
We lopen met z’n drieën op het grazige pad. Hoofden naar beneden gericht, ernstig in gesprek. Ineens valt mijn oog op iets: “Kijk daar eens” en ik wijs naar een klein bundeltje zwart fluweel dat half verscholen onder het gras onze kant op komt ‘zwemmen’. Ik kan er geen ander woord voor verzinnen. Het ziet er onbeholpen uit zoals de voorpootjes uitslaan en het achtereinde kronkelt. “Hij denkt dat-ie in de grond is in plaats…
Ik staar, enigszins bedenkelijk, naar de cijfertjes op het gewraakte display tussen mijn tenen. Vakantie en gewicht gaan duidelijk niet samen… Terwijl ik mijn zonden overdenk hoor ik naast het badkamerraam het vrolijke getjilp van de laatste huiszwaluw. Die heeft geen last van vakantiekilo’s, bedenk ik jaloers. Met hun kleine twintig gram aan lichaamsgewicht dartelen zij letterlijk door het leven én is er van vakantiekilo’s geen sprake. Of, nee wacht even, er is wel degelijk…
