Bollen-Koning
Knalroze, lichtroze, oranjerood en rood. Dieppaars met geel waardoor het paars nog paarser lijkt. Terwijl deze ‘chaotische-altijd-vijf-minuten-te-laat’-boswachter zich door de Flevopolders haast, schiet het kleurenspektakel van bollenvelden aan me voorbij. Woow, wat een kleurenpracht is het toch. Een intens fenomeen dat al 400 jaar lang hét visitekaartje is van Nederland. En toch… als ik naar de subtiele pasteltinten van bomen en planten van onze natuur kijk, houd ik toch het ‘onbehagelijk-te-veel-bestrijdingsmiddelen’-gevoel bij het zien van de tulpenvelden…
Op de afgesproken plek spring ik gauw uit mijn auto en zowaar ik ben niet te laat… Ik kijk even rustig om me heen… “Hé, wat zie ik daar, een gele kwikstaart, wat super leuk!”. Door mijn verrekijker begluur ik deze gele vogel met zijn grijze kop van top tot teen. Wat een beauty is het toch en wat geweldig dat zo’n knalgeel vogeltje gewoon in ons kikkerlandje woont. Net als de witte kwikstaart is het een slank vogeltje dat onophoudelijk met zijn lange staart heen en weer wipt. Gewoon een wiebelkontje dus. Terwijl ik naar hem kijk schiet me weer te binnen dat de gele kwikstaart een echte tulpenbollenliefhebber is. Gek eigenlijk, want op een bollenveld gaat zo’n 80 kilo bestrijdings- en ontsmettingsmiddel per ha. Wat doet zo’n vogeltje in zo’n chemische omgeving? Toch is het voor de kwikstaart een perfecte plek. In en om de tulpen miegelt het toch nog steeds van de kleine vliegbeestjes die hij heel behendig vangt, vanaf zijn hoge zitplaats: een tulp. Ook als ik naar hem sta te kijken vangt hij behendig en snel mugjes die opvliegen uit het gras. Daarnaast bieden de dichte rijen tulpen een geweldig huis en thuis voor het nest van deze grondbroeder. Eigenlijk heeft hij het in een bollenveld gewoon goed voor elkaar. Hij heeft er alle rust en ruimte. Want van de bewonderende blikken heeft hij geen last en nadat de bollen zijn gekopt is zijn nest nog steeds veilig en knusjes op de grond tussen de grote bladeren van de tulpen. Tot ver in juli staan die groenbruine zuiltjes stijf rechtop en tegen de tijd dat de bollen worden geoogst is hij met zijn kinderen al lang vertrokken naar Afrika. Slim hé! Ik word altijd blij van dit soort slimme streken van deze mede-landers… Genietend staar ik deze bollen-koning na in zijn golvende vlucht op weg naar zijn kleurrijke paleis…
Ik kijk op, nu vanaf mijn laptop, terwijl ik de laatste hand leg aan dit kleurrijke kwikstaart-verhaal. Ik zie een zee van kleuren… rood, oranje, geel en lila: een gigantische bos rozen die elkaar verdringen in de vaas. Het is een waar feest om bloemen te krijgen én er van te genieten. Wist je dat bloemen er voor zorgen dat je je gelukkig voelt en je beter in je vel zit?! Ha kijk, nóg een reden gevonden waarom de gele kwikstaart zo graag in de bloembollenvelden woont!
