Screaming beachparty
Ik loop en loop… gedachteloos, eindeloos. Mijn voeten zakken weg in het knisperende natte zand, een golf wist mijn voetstappen uit. Het geruis van de golven geeft een verdovende trans, het voelt alsof ik zweef. Het eindeloze landschap voor mij verandert per minuut van kleur. Het is een levend aquarel van blauw, wit en zilver. De zon die de golven met zilveren kronen tooit. De witte wolken in een intens blauwe lucht. De zee in ontelbare kleuren blauw, elke minuut weer anders. De magie van de zee is niet te beschrijven en deze schitterende morgen is voor mij alleen, er is niemand op het strand… oké, als je die honderd stuks krijsende meeuwen niet meetelt!
Tijdens mijn strandwandeling word ik geëntertaind door zilvermeeuwen. Ze zijn hilarisch om naar te kijken. Ze verzamelen zich aan de voet van de strekdam of op de plek waar strakjes met laagwater de strekdam weer boven het water zal uitsteken. Ze lijken in een soort overleg. De één zegt dit, de ander vindt dat en het zooitje loopt al roepend ongeorganiseerd door elkaar. Van meeuwen is bekend dat zij zo’n luide roep hebben, zeg maar rustig dat ze krijsen. Het zijn zeevogels en hun stem moet boven het geluid uitkomen van de bulderende golven en wind. Dit geluid moet kilometers ver kunnen dragen en dat doet het dan ook. De volumeknop wordt duidelijk niet bijgedraaid op mijn rustige ochtendwandeling en het gekrijs gaat vrolijk door, mén wat een herrie! Als je even de tijd neemt om naar ze te kijken, zie je leuke ‘gesprekken’ plaatsvinden in lichaamstaal en gekrijs… ze vermaken zich uitstekend. Grappig ook om te zien dat ze totaal niet bang zijn voor de aanrollende golven. Met hun koddige koppies stappen ze parmantig door de vloedlijn, pikken een beetje in het rond en wroeten in het natte zand. Het is aan het strand ‘Menu a la Carte’ voor de meeuwen, iedereen hapt en wroet naar eigen smaak iets lekkers bij elkaar. De zilvermeeuw eet onder andere mosselen en kokkels. Deze weekdieren in hun stevige ‘uitwendig skelet’ -zoals een schelp wordt genoemd-, leven graag op het randje van het strand en de zee. Kokkels leven dicht onder het oppervlak van het zand, mosselen nestelen zich graag ergens aan vast zoals aan de stenen van een strekdam. Met hoogtij spoelt er van allerlei lekkers hun iets openstaande schelp binnen wat er keurig wordt uitgezeefd en met smaak wordt verorberd. Met laag tij… ai, dat zijn de gevaarlijke momenten in het weekdieren-leven. Want dan staan die schreeuwlelijkerds van meeuwen meteen aan je voordeur en wroeten ze naar je met hun harde snavel of pikken jou van jouw steen! Wat wel apart is, is dat meeuwen de schelpen niet per se open hoeven te breken. Ze kunnen de schelp met weekdier in zijn geheel doorslikken en hun harde spieren van de maagwand kraken de schelp. Ik kijk naar een zilvermeeuw die koddig en zonder angst op de strekdam stapt, terwijl de golven nog steeds woelig af en aan over de dam spoelen. Het deert hem duidelijk niet. Verlekkerd gluurt hij naar de stenen voor zijn snavel alsof hij voor de vitrine staat bij de Italiaanse ijsboer… een vrolijke lach kan ik niet onderdrukken bij het zien van zoveel passie voor lekker eten!
Ik vervolg mijn tocht langs deze rand van land en water. De magie van de zee is niet in woorden te vatten… Het maakt je diep van binnen vrij, blij en zorgeloos, net als de meeuwen. De meeuw staat symbool voor avontuur, vrijheid en levensvreugde. Vlieg je mee met de meeuwen?!
