Natuurcolumn uit de hoedendoos: Kadaver
Ik kwam nog een column tegen van vorig jaar vakantietijd! :):
Kadaver
“Martine, haal dat kadaver van de tafel, ik ga koken!”. Zucht. Het is fijn om met je moeder te kamperen, want ik hoef zelf niet te koken, maar mijn enthousiasme over mijn natuurvondst wordt duidelijk niet gedeeld. Het ‘kadaver’ vond ik in de voortent en was voor mij de eerste keer dat ik zo’n prachtexemplaar aantrof… het bewijs van een natuurwonder waar ik tot nu toe alleen over had gelezen!
De natuur zit niet alleen wonderbaarlijk in elkaar maar ook creatief. Want waarom kruipt niet elk levend wezen uit een ei zoals een kuiken, om door te groeien tot een volwaardige kip? Het is toch een goed systeem? Het lijkt wel of elke levensvorm -gewoon voor de lol – een nieuwe geboorte en -groeiwijze heeft bedacht. Neem de insecten. Ja, die komen wel uit een ei maar daar houdt de vergelijking op. Want het eitje is minuscuul en het kriebelbeestje ook. Eenmaal uit zijn ei begint hij eerst met een flink portie fitness. Zijn nog zachte huid wordt hierdoor opgerekt om zijn huid zo groot mogelijk te maken. Daarna wordt de huid hard en begint hij goed gemutst aan zijn leven. Lekker eten en genieten. Die harde huid dient als bescherming tegen onverlaten die hem aanzien als diner. Maar die harde jas geeft ook een probleem, want hij is niet in staat om verder te groeien dan zijn jas groot is! Maar ook hier heeft Moeder Natuur over nagedacht. Als de jas van een insect te klein wordt dan trekt hij hem letterlijk uit! Zijn hele lijf, inclusief ogen en poten, wurmt hij door een ontstane opening op zijn rug. Het gaat niet vanzelf, hij moet behoorlijk worstelen en draaien om er uit te komen. Maar als hij zijn laatste poot er uit heeft gewurmd is hij weer in zijn sas, doet zijn rek- en strekoefeningen en gaat weer vrolijk veder met zijn leven…tot zijn jas weer te klein wordt! Geinig hé! En nu wil het dus dat ik een jasje heb gevonden, het kadaver zoals moeders het noemt. En dan niet zomaar een jas van een gemiddeld insect, nee van een monstrueus groot beest! Hij is bijna vier centimeter groot en dat maakt het inderdaad wel een beetje luguber, zeker als je een maaltijd gaat klaarmaken…
Wat ik nog wel moet vertellen is dat het ‘jasje uitrekken’ niet zonder gevaar is. Want net uit zijn jas gestapt is een insect heerlijk sappig en een zeer smakelijk hapje! Er zit trouwens een metafoor in, bedenk ik me nu. Wij kunnen ook uit onze ‘jas’ groeien. We kunnen toe zijn aan groei of verandering van werk of iets in ons leven. Wat is het dan makkelijk om maar gewoon te blijven en niet de worsteling en gevaar aan te gaan om uit die oude jas te stappen… maar wat wordt het leven mooi en rijk als je het wel doet!
