’t Glas halfvol
Oké, daar gaan we dan, we hebben tenslotte goede voornemens. Ik trek mijn muts wat dieper over mijn oren en laat mijn ‘schip’ zee kiezen. Terwijl ik tegen de wind in ploeter en mijn supboard verontrustend veel water maakt, merk ik dat beide me niet deren. Mijn gedachten drijven weg, ze gaan hun eigen gang. Van fijne kerst-herinneringen, naar ambitieuze plannen voor het nieuwe jaar tot dromen over de toekomst. Wat geeft buiten-zijn toch veel ruimte in je hoofd. Plots stijgt iets knalblauws op uit de grauwe waterkant. “O gaaf, een ijsvogel!”.
Wat een tref. Het water is dan wel koud en er staat veel wind, maar dit moois heb ik toch maar weer gezien! Het ijsvogeltje is niet erg van slag door mijn komst. Gemoedelijk strijkt hij een stukje verder neer op een braamstruik die boven het water bungelt. Hij neemt een comfortabele houding aan en lijkt daar lekker weg te dromen. Daar moet ik even over nadenken terwijl ik dit relaxte tafereeltje bekijk. Zou hij met alle tegenslagen in het leven zo omgaan? Wanneer hij op de ene plek wordt gestoord dat hij het zich op een andere plek comfortabel maakt? Is het een vogeltje van het ‘glas halfvol’? Het winterse leven van de ijsvogel is vooral gericht op overleven, net als alle van andere dieren en vogels die overwinteren in Nederland. Zijn winterkost zwemt onder zijn braamstruik of overhangende tak door, die hij met een engelengeduld en pijlsnelle duik bemachtigt. Wat ik geweldig vind is het ‘knipvlies’ dat de ijsvogel voor zijn ogen heeft. Dat is een soort duikbrilletje. Het is een half doorzichtig ooglid dat in een reflex voor zijn ogen schiet voor hij het water raakt en zo zijn ogen. Gaaf! De ijsvogel heeft nog wel meer van dit soort buitenissige dingen. Zo bereikt hij op zijn vlucht snelheden van wel 80 km per uur. Ongelofelijk! Daarom wordt hij ook wel ‘de blauwe schicht’ genoemd. Overigens begint over een maand de eerste hofmakerij al. De ijsvogels zijn er vroeg bij met hun trouwerijen. De reden is wel te verklaren: ze hebben drie broedsels per jaar en dan moet je er vroeg bij zijn, wil je zoveel kinderen groot brengen. Phoe, wat een klus! Het hof maken van de ijsvogels gaat gepaard met een soort achtervolging die veel weg heeft van een dans. En dan nog iets leuks: het is vaak dezelfde dame die weer ten huwelijk wordt gevraagd. Dat is toch iets om van te dromen: elk voorjaar opnieuw weer zo in de watten te worden gelegd door je vent met aandacht, bewondering en liefde! De enige tegenvaller in dit sprookje is wel dat Mevrouw IJsvogel het zware werk moet doen voor het uitgraven van het nest in de wallekant. Tja, dat is dan net weer even wat minder. Ik staar nog even naar het koningsblauwe stipje in het verder grauwe landschap, voor ik me in het water laat zakken om even een stuk te zwemmen. Zijn optimistische houding maakt niet alleen zijn glas ‘halfvol’, maar ook het mijne… zijn kleurrijkheid helpt me om door het grauwe winterlandschap heen te kijken naar een rijk en groen voorjaar!
Bij het aanmeren tref ik een buurman op de kade, hij heeft gewandeld. “We moeten wat hé, nu alles dicht is”, klinkt het monter vanaf de wallekant. “Als het glas half leeg is, schenk ik er gewoon zelf een beetje bij!”. Hij groet me en vertrekt… Ik trek mijn muts verder over mijn nu natte haren en glimlach, buiten-zijn, het doet iedereen goed!
