Hemelse hofmakerij
We zijn niet de enigen, die blijven stilstaan, andere wandelaars kijken ook toe… Op het rimpelloze water zijn drie zwanen te zien. Twee mannetjes en een elegante dame als middelpunt. Het ene mannetje kijkt de ander dreigend aan, één en al waarschuwing: “Van haar blijf je af, deze schoonheid is van mij!”. De ander houdt afstand, maar gaat niet weg… Om zijn boodschap kracht bij te zetten zwemt hij richting zijn felbegeerde dame waarbij er een sprookjesachtig getwinkel te horen is! Wauw, dit is echt hemelse hofmakerij!
Mijn metgezel en ik kijken geboeid toe hoe dit liefdesverhaal verder gaat. Althans, ik doe alsof ik geboeid kijk, maar grasduin ondertussen haastig in mijn brein: “Ik heb nooit geweten dat knobbelzwanen hemelse belletjes laten klingelen bij hun verleidingsmanoeuvres! Hoe ga ik dit nu toelichten? Ik wil niet afgaan, weet je!”. Nu ik het geheel wat beter bekijk, zie ik dat de verliefde man eigenlijk niet zwemt, maar met moeizaam lijkende zwembewegingen zijn geliefde nadert. De concurrent doet hetzelfde waarbij een zelfde hemels muziekje opklinkt. Ik kan dus niet anders concluderen dan dat zwanen een ongekende muzikaliteit bezitten… We kijken gespannen toe totdat…
Maar eerst even wat meer feitjes over de knobbelzwanen. Zwanen zijn één van de bekendste symbolen van ‘de liefde’. Met hun elegante witte verschijning, hun sprookjesachtig glijden over het water en hun levenslange liefde vertolken ze voor ons mensen de perfecte verliefde liefde. Bijzonder hierbij is dat het er in de familiekring niet anders aan toegaat. De jonge vogels worden hun hele eerste kinderjaar omringd door liefdevolle zorg van hun ouders. Het komt niet vaak voor bij andere vogels of dieren dat ouders een vol jaar lang hun kroost zo pamperen. Deze zorg begint al bij het broeden… waarbij Moeder Zwaan zowat het leven laat. Aan het einde van de winter heeft ze een fors overgewicht opgebouwd van wel 10 a 12 kilo. Dat is zoveel dat ze nog maar amper kan vliegen. Maar eer ze de eieren heeft gelegd en deze 35 dagen onafgebroken heeft bebroed is de arme dame volledig verzwakt en uitgeput en weegt hooguit nog zeven kilo. Voor hun liefdeskinderen doet ze alles! En terwijl zij broedt, weet ze zich gekoesterd door haar held. Hij verdedigt haar, het nest én hun territorium met ongekende agressie… je kunt er maar beter respect voor hebben! Maar begrijpen doe ik het wel. Als je ooit zwanen hun liefdesdans hebt zien maken in zacht zonlicht, omgeven door mist, waarin ze met synchrone bewegingen hun genegenheid uitdrukken, om daarna in perfecte harmonie samen te smelten in een prachtige hartvorm… dan weet je het: dit is écht de meest perfecte liefde.
Ik droom ondertussen stiekem over ridders en ‘lang en gelukkig’, terwijl ik me laaf aan de zwanen omgeven door hemels twinkelende belletjes… En dan zie ik wat ik eigenlijk meteen had moeten zien, o wat dom! De zwanen zwemmen niet, maar breken zich met moeite door een ijslaag heen waarbij het twinkelende geluid ontstaat! Niks hemelse hofmakerij maar ‘survival of the fittest’ midden in de barre winter! Wat een afgang! …Maar nu ik zo erover nadenk: is de perfecte liefde ook niet een ‘survival of the fittest’?!
