Eerste liefde
Ik ren op en neer. Even dit, even dat. Het jaar is van start gegaan met veel leuk werk, er is veel te doen. Als ik voor de zoveelste keer naar boven race hoor ik het, luid en duidelijk vanaf de dakgoot. Als een soort stripfiguurtje kom ik piepend tot stilstand op de vloerbedekking op de overloop: ‘Roekoe-koe-koe’. Vol overgave en passie worden deze prachtige volle tonen ten gehore gebracht. Yes! De eerste liefde van het jaar: tortelduifjes! Ze verklaren elkaar hartstochtelijk de liefde en met hun liefde kondigt de lente haar komst aan!
Tortelduifjes zijn die kleine grijszalmkleurige duifjes met een zwart bandje om hun nek. Je ziet ze vrij veel, want ze zijn niet verlegen en ze zijn opmerkelijk vroeg met hun liefde. Al is het nu nog regelmatig waterkoud, het lijkt hen totaal niet te deren. Liefde is liefde, geen kou of grauwgrijs weer kan liefde tegenhouden! De liefdesroep van de duiven is algemeen bekend. Het koeren is zo totaal anders dan de zang van bijvoorbeeld de merel of het getjilp van mussen. Het is onmiskenbaar. Een leuk weetje is dat de roep van deze tortelduifjes heel makkelijk te onderscheiden is van hun ‘grote broer’ de houtduif. De houtduif is ook een wilde duifsoort. Dat is die forse grijze duif met de zalmkleurige borst. Deze dikke gemoedelijke loebas heeft bijna dezelfde roep als de tortel, maar herhaalt deze net iets langer. Waar de tortelduif: “Roe-koe-koe” koert, gaat de houtduif nog even door: “Roe-koe-koe-koe-koe”. Door hier op te letten weet je zonder het te zien welke duif zo hartstochtelijk de liefde verklaart in de dakgoot. Deze eerste serenades zijn voor mij de start van de lente. Want het zal nu ook niet lang meer duren of Echtpaar Tortelduif zal de eerste eitjes verwelkomen. Het is niet echt voor te stellen, nu wij nog onze dikke winterjassen aan hebben, maar half februari is het al zover en zijn Pa en Ma Tortelduif al druk aan het broeden. Dit broeden gaat er trouwens heel democratisch aan toe. De echtelieden werken in een stipt schema van acht uur. Ma broedt altijd ’s nachts, dus vroeg in de ochtend neemt manlief de broedtaak over. Zij kan dan even lekker de vleugels strekken, waarna zij stipt acht uur later het broeden overneemt. Na zo’n veertien dagen broeden komen de jongen uit het ei gekropen. De ouders zijn bijzonder beschermend tegenover hun jongen. Zo beschermend dat zij volledig bovenop hen zitten in het nest. Oeps! Zou dat iets te maken kunnen hebben met het duivennest, vraag ik me af? Dat is namelijk niet het meest veilige en stabiele bouwwerk. Duiven zijn geen kundige bouwers. Enkel een paar losse takjes in de oksel van een boom of op een uitstekende rand van een balkon is wat zij voor een nest laten doorgaan. Tja, op die vraag zal ik geen antwoord krijgen, maar het is wel lief te zien hoe de ouders begaan zijn met hun kroost… alweer liefde wat de boventoon voert.
Weer hoor ik de duivenserenade maar nu vanaf de schoorsteen van mijn overbuurvrouw. Grappig, als je goed luistert hoor je in de drielettergrepige koer van het mannetje de liefhebbende woorden: “I-love-you”. Het vrouwtje koert dezelfde ‘woorden’, iets hoger en zachter van klank. Het is een prachtig duet waarin zij hun liefde voor elkaar kenbaar maken en met de wereld delen. Liefde die wordt gezien en gedeeld maakt de wereld net een beetje mooier. Wanneer heb jij deze woorden voor het laatst laten horen? Moet je doen jó, wordt de wereld mooier van…
